Heb jij het evenwicht gevonden tussen strijden en de dingen laten zoals ze zijn?
Jezelf zijn en voor jezelf kiezen betekent vaak komaf maken met oude gewoontes of afscheid nemen van bepaalde mensen.
Als je echt voor jezelf zorgt en dus weet wie je bent en wat je nodig hebt in het leven om je vrij en gelukkig te voelen, dan voel je vaak ook een strijdvaardigheid ten opzichte van bepaalde mensen. Heel wat mensen zitten namelijk gedurende een lange periode in hun leven onder invloed van belangrijke personen in hun omgeving.
Van zodra het zelfinzicht er is en het besef komt dat die personen geen invloed meer hebben op hun leven, voelen ze zich vaak strijdvaardig. Dan merk ik dat er een reactie komt zoals "Ik zal eens goed mijn gedacht zeggen, het heeft lang genoeg geduurd."
Enerzijds is dat goed, anderzijds moet je je de vraag stellen wat het je zal opleveren. Gaat het je vooruit helpen als je "je gedacht zegt"? Zal de andere ermee aan de slag gaan? Of zal alles blijven zoals het is en zal het je vooral frustratie opleveren?
Kies dus heel wijs welke strijd je wil aangaan. Want als je elke strijd aangaat, dan word je moe en heb je misschien geen energie meer over voor een strijd die er écht toe doet en die je wel degelijk iets zal opleveren.
Welke strijd mag je laten voor wat hij is?