Soms is het interessant om jezelf en je gewoontes eens in vraag te stellen: Waarom eten we eigenlijk? Is het puur om die knagende honger te stillen? Of grijpen we vaak naar eten om te ontsnappen aan een lastig gevoel, om onszelf even te verdoven, om een leegte te vullen die niets met échte honger te maken heeft? We kennen het allemaal wel, toch?
In de gejaagdheid van ons dagelijks leven schiet het besef van wat we eigenlijk naar binnen werken er vaak bij in. Die lunch die we gedachteloos achter ons computerscherm verorberen, terwijl onze mail nog om aandacht schreeuwt. Dat snelle koekje dat we tussen twee afspraken door naar binnen schuiven, nauwelijks proevend. Het avondeten waarbij onze gedachten nog gevangen zitten in de stress van de voorbije dag of de avondrush die er zit aan te komen.
Mindful eten gaat niet over een nieuw dieet of rigide regels over wat je eet. Het gaat in de basis over hoe je eet. Het is een directe uitnodiging om je zintuigen wakker te schudden, om weer contact te maken met je lichaam, dat veel meer is dan een wandelend hoofd. Het zit namelijk tussen ons hoofd en onze voeten in én niet alleen de buitenkant verdient aandacht, ook de binnenkant is constant aan het werken, namelijk met behulp van onze organen. Om de subtiele nuances van smaak opnieuw te ontdekken, om de signalen van verzadiging te leren herkennen. En ja, laten we eerlijk zijn, het gaat ook over het stilstaan bij de emoties die soms hand in hand gaan met onze eetgewoonten.
Het is niet zweverig. Het is pure, rauwe observatie.
Probeer dit eens, heel eenvoudig: neem een klein stukje pure chocolade – als je dat lust. Een druif, rozijn of iets anders kan ook. Kijk er aandachtig naar. Zie de kleur, de textuur. Breng het langzaam naar je neus en ruik. Wat neem je waar? Voel dan de gladheid of de oneffenheden tussen je vingers. Leg het dan op je tong, zonder meteen te kauwen. Laat het smelten. Proef je de bitterheid, de zoetheid, de complexiteit van de smaak die zich langzaam ontvouwt?
Eten met bewuste aandacht is geen spirituele oefening voor goeroes. Het is een zelfzorg-oefening. Geen streven naar perfectie, geen obsessieve controle over elke hap. Het is simpelweg een moment van eerlijke, ononderbroken verbinding met jezelf. Met je lichaam dat je constant signalen stuurt, als je er maar naar wilt luisteren.
Het is een manier om te zeggen: "Ik neem de tijd voor mezelf, zelfs in deze kleine, dagdagelijkse handeling. Ik erken mijn honger, mijn smaak, mijn verzadiging. Ik ben hier en nu, in dit moment, met mezelf." En in die eenvoudige aandachtsoefening schuilt een vorm van zelfwaardering die dieper gaat dan welk dieet dan ook. Het is de bewustwording dat jij en je ervaringen de moeite waard zijn om even bij stil te staan.